Ο δρόμος για την '’Ιθάκη’’

Ο δρόμος για την ‘’Ιθάκη’’ είναι πολλές φορές δύσβατος για τον ασθενή.

Ονομάζομαι Θεανώ Γελαδάρη και είμαι από το 2003 πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Κατερίνης και Πιερίας ‘’Η Αγία Αικατερίνη’’.

Σας ευχαριστώ που μου δίνεται την  ευκαιρία μέσα από αυτό το βήμα να μοιραστώ μαζί σας την  εμπειρία μου ως νοσηλεύτρια (45 χρόνια στο εξωτερικό και στο ΙΚΑ Κατερίνης) ως εθελόντρια, ως ασθενής μα κυρίως ως άνθρωπος.

Το θέμα μας είναι η παροχή βοήθειας σε άτομα που δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Όταν πήρα στα χέρια μου το θέμα ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα ήταν ο πατέρας μου ο οποίος προσβλήθηκε από το καρκίνο πριν 46 χρόνια, υπέφερε από τους πόνους του καρκίνου και δεν είχε τη δυνατότητα πρόσβασης σε φαρμακευτική αγωγή. Ακόμα θυμάμαι και αναρριγώ πώς με τα χίλια ζόρια παίρναμε την αμπούλα της πεθιδίνης και τη μοιράζαμε σε τρεις δόσεις για να απαλύνουμε τους φρικτούς πόνους του.

Τότε για πρώτη  φορά ένιωσα πως η ανάγκη μου είναι να φροντίσω όσο καλύτερα μπορώ όχι μόνο το πατέρα μου που καταλάβαινα ότι φεύγει από τη ζωή αλλά και κάθε ασθενή που νοσεί και έχει άμεση ανάγκη από ιατρική φροντίδα, από περίθαλψη και από αγάπη.

Αν και τα πράγματα στο σύστημα υγείας βελτιώθηκαν από την εποχή που ασθένησε ο πατέρας μου δεν σας κρύβω πως όλα αυτά τα χρόνια στάθηκα δίπλα σε ανθρώπους που για διάφορους λόγους δεν είχαν και δυστυχώς δεν έχουν ακόμα και σήμερα, ακόμα και τώρα εν έτη 2011 πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Δεν  θέλησα να γκρινιάξω, δεν θέλησα να σηκώσω τα χέρια ψηλά αλλά προσπάθησα με κάθε τρόπο να στηρίξω, να βοηθήσω, να απαλύνω, να προσφέρω. Πώς? Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να σας απαντήσω που βρήκα το κουράγιο.  

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την Μαρία 38 ετών με σάρκωμα στο ισχίο και μετάσταση στο κεφάλι. Η Μαρία είχε ασφάλεια ΙΚΑ αλλά από ένα σημείο και μετά έπαθε συψεμία,δεν μπορούσε να μετακινηθεί, δεν την αναλάμβανε εύκολα γιατρός εξαιτίας της προχωρημένης κατάστασης της. Η κατάσταση της ήταν τόσο προχωρημένη που πολλές φορές ούτε τα παιδιά της, ούτε ο σύζυγος της μπορούσε να την πλησιάσει εξαιτίας της δυσοσμίας που έβγαινε από τις πληγές. Έπρεπε να βρεθεί μια λύση. Με τη βοήθεια ενός εθελοντή χειρουργού επί 4 μήνες, καθημερινά προσφέραμε βοήθεια και στήριξη στη Μαρία και εκείνη φεύγοντας μας ευχαριστούσε με ένα χαμόγελό της . Όταν έφυγε η Μαρία τότε κατάλαβα τη δυσκολία του έργου που είχαμε φέρει εις πέρας. Ακόμα και τώρα δεν πιστεύω που βρήκα τη δύναμη.

Ιστορίες σαν της Μαρίας είναι πολλές και δυστυχώς καθημερινές. Λυπάμαι που το λέω αλλά η οικονομική κατάσταση της χώρας θα μας κάνει μάρτυρες πολλών καταστάσεων. Δεν θα έχω να πληρώσω την ασφάλεια μου συνεπώς δεν θα έχω πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Ας αναρωτηθούμε μαζί τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό στο καρκινοπαθή ασθενή;

Όντας αισιόδοξο πνεύμα δεν θα ήθελα να κλείσω την ομιλία μου μεμψημερώντας. Για το λόγω αυτό θα αναφερθώ στο ιατρείο πόνου και στη νοσηλεία κατοίκων  του νοσοκομείου μας που στήθηκαν πριν από 3 χρόνια, και που με ελάχιστα μέσα αλλά με πολύ αγάπη για την ιατρική και το συνάνθρωπο  προσφέρουν στήριξη και περίθαλψη στους ασθενείς που δεν έχουν  εύκολη πρόσβαση στο νοσοκομείο.

Δεν σας κρύβω πως όταν φεύγω από έναν ασθενή νιώθω σαν να μοιράστηκα μαζί του το πρόβλημα του, και πήρα λίγο από το πόνο του.

Ας κλείσω με μια ευχή, όσο δύσκολες και αν είναι οι καταστάσεις, όσο δύσκολη πρόσβαση και αν έχω στο σύστημα υγείας ας υπάρχουν άνθρωποι που θα έχουν μέσα τους την δύναμη και την διάθεση να προσφέρουν, να στηρίξουν.Οσο για μένα, ευχηθείτε μου δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω το έργο μου.

Ευχαριστώ όλους τους γιατρούς, όλους τους ασθενείς και όλους τους εθελοντές.

Το πιο μεγάλο ευχαριστώ επιτρέψτε μου να το στείλω στο πατέρα μου γιατί από εκείνον ξεκίνησαν όλα.