ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΓΕΝΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!!!



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ



Ο Σύλλογος Καρκινοπαθών η ''Αγία Αικατερίνη '' σας προσκαλεί να επισκεφτείτε την έκθεση χειροτεχνίας της ομάδας δημιουργικής έκφρασης των γυναικών του Συλλόγου Καρκινοπαθών Κατερίνης και Πιερίας.

Ωράριο 9:30 - 12:30 και 15:00 - 17:00 εκτός Σαββάτου και Κυριακής. Στο χώρο 28ης Οκτωβρίου 40, 1ος όροφος ( πρώην Νομαρχία ). Τηλέφωνο 2351351233.

Η Πρόεδρος κ. Θεανώ Γελαδάρη
 και
 το Δ.Σ.







ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


    

 Στην Αθήνα και στη Βουλή των Ελλήνων βρέθηκε η Πρόεδρος κ. Θεανώ Γελαδάρη για ζητήματα που αφορούν τον Σύλλογο και προσωπικά για κάποιους ασθενής ( μέλη ). Στην συνάντηση που είχε με την Βουλευτή  Πιερίας κ. Μάνη Άννα συζητήθηκαν τα προβλήματα και η Βουλευτής έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για την επίλυσή τους. Στην συνέχεια ξεναγήθηκαν από τη Βουλευτή στους χώρους του ελληνικού κοινοβουλίου. 
   Ευχαριστούμε πάρα πολύ την κ.  Μάνη Άννα για όλη την εγκάρδια φιλοξενία της και την αμέριστη συμπαράσταση που έδειξε για τα προβλήματα του Συλλόγου μας και τον ασθενή καρκινοπαθή.

Η Πρόεδρος
 κ. Θεανώ Γελαδάρη
 και
 το Δ.Σ.











Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Θεανώ Γελαδάρη: «Να γίνει ξενώνας για καρκινοπαθείς στο παλιό νοσοκομείο»

Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Σωματαρίδη



Θεανώ Γελαδάρη: «Να γίνει ξενώνας για καρκινοπαθείς στο παλιό
νοσοκομείο»

Στις δύσκολες καταστάσεις ο άνθρωπος ανακαλύπτει μέσα του δυνάμεις που δεν ήξερε ότι κατέχει για να ανταπεξέλθει. Όταν οι δύσκολες καταστάσεις είναι χρόνιες, επειδή κανείς δεν είναι υπεράνθρωπος, η λύση βρίσκεται στη συλλογικότητα. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Κατερίνης-Πιερίας «Η Αγία Αικατερίνη». Από την ίδρυση του Συλλόγου τα μέλη του κάνουν πράξη το «ισχύς εν τη ενώσει» για να ανταπεξέλθουν. Όλοι τους έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με μια δοκιμασία απαιτητική σε κάθε της βήμα. Καλύτερα από κάθε άλλο ξέρει τα βήματα αυτά η πρόεδρος του Συλλόγου Θεανώ Γελαδάρη.
Στην συνέντευξη που ακολουθεί, καταθέτει απόψεις και βιώματα για το Σύστημα Υγείας, αλλά και
την κοινωνία. Η κρίση μπορεί να μας έχει πλήξει όλους, για τους καρκινοπαθείς όμως ήδη τα
πλήγματα ήταν πολλά και το κάθε ένα παραπάνω είναι καταλυτικό. Αυτό μπορεί να είναι το
«χαράτσι», από το οποίο απαλλάσσονται πλέον αυτοί που έχουν ποσοστό αναπηρίας 80%, αντί
για 67% που ίσχυε.Η κα Γελαδάρη μιλάει για την κρίση που ζει εδώ και πολλά περισσότερα χρόνια και τονίζει ότι δεν πρέπει να χάσουμε την ανθρωπιά μας, ατομικά αλλά και ως κοινωνία. «Είχαμε μάθει στα έτοιμα.Όταν μαθαίνουμε έτσι και τα παιδιά μας, τι θα γίνει μετά;»

Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Σωματαρίδη

ΕΟΠΥΥ - Επιτροπές
Μιλώντας για τον ΕΟΠΥΥ, η πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών δεν απαλλάσσει κανέναν από τις ευθύνες του. «Ήμασταν κράτος αναπήρων, μην πάμε στο αντίθετο άκρο. Όλοι ευθυνόμασταν, δεν θέλω να πολιτικολογώ,εμείς κοιτάμε την κοινωνία. Στην οικογένεια είναι το νόημα της ζωής».
Αναδεικνύεται έτσι το πρώτο σοβαρό θέμα, που είναι η λειτουργία των επιτροπών που ορίζουν τα ποσοστά αναπηρίας. Οι καρκινοπαθείς είναι υπέρ ενός σωστού ελέγχου, ώστε να κοπούν αυτά που ήταν με «μέσον». Από την άλλη όμως, βρίσκουν ταπεινωτικό να σύρονται να εξετάζονται εξονυχιστικά από επιτροπές στις οποίες μπορεί να μετέχουν και αυτοί που τους έχουν διαγνώσει. «Όταν πάμε με χαρτιά από γιατρούς δεν μπορεί να μην τα ελέγχουν και να μας εξευτελίζουν. Να ζητούν να κατεβάσει το παντελόνι ασθενής με κολοστομία, για να δουν τι;. Κόβουν το ποσοστό από ασθενή σε τελικό στάδιο. Η μαστεκτομή δεν σταματά να είναι αναπηρία και όμως στα 5 χρόνια θεωρείται ιάσιμο; Ο καρκινοπαθείς τρέχει με τις επιτροπές και την γραφειοκρατία, μέχρι που η κατάσταση αυτή και όλο αυτό το άγχος οδηγεί σε νέο καρκίνο. Μπορούν να κόβουν τα ποσοστά έτσι;» Εκπροσωπώντας ασφαλισμένους που έχουν στενή σχέση με το Σύστημα Υγείας, η κα Γελαδάρη προειδοποιεί ότι θα πρέπει να σκεφτούν καλά πριν κλείσουν τον ΕΟΠΥΥ, ότι θα είναι λάθος. Αντιθέτως, πρέπει να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που έχει και να εξοπλιστεί.«Τα πολυϊατρεία εδώ είχαν αξονικό τομογράφο που δεν χρησιμοποιούνταν και πλέον μεταφέρθηκε σε άλλη πόλη. Υπάρχουν κι άλλα μηχανήματα που δεν χρησιμοποιούνται, ενώ ακτινολογικό, καρδιολογικό και άλλοι τομείς χρειάζονται εξοπλισμό. Θα διαλύσουν και το νοσοκομείο που ήταν όραμα της τοπικής κοινωνίας μας;
Εύχομαι να κάνω λάθος, αλλά μήπως γίνονται όλα για τα πολιτικά συμφέροντα;
Παίζονται παιχνίδια στις πλάτες μας, αποδεικτικό στοιχείο όταν από γιατρό σε θεραπευτή αλλάζει το φάρμακο που λαμβάνει τελικά ο ασθενής. Παιδεία και Υγεία θα έπρεπε να ήταν πρωταρχικά θέματα για την κοινωνία μας, καθώς δίνουν παρέχουν αξιοπρέπεια και γνώση».
Περνώντας στο θέμα τον φαρμάκων, πλέον οι καρκινοπαθείς πληρώνουν συμμετοχή για τα φάρμακα τους, εκτός από τα ακτινοθεραπευτικά. Κόπηκε η διατροφή μετά την χημειοθεραπεία, το χάπι, που είναι σημαντικό όταν δεν μπορεί να φάει τίποτα ο ασθενής. «Και μάλιστα, αν δεν πάρεις το χάπι, οι άλλοι τρόποι διατροφής   κοστίζουν περισσότερο».
Στα υπόλοιπα φάρμακα το ποσοστό συμμετοχής πήγε στο 25%, με το ΕΚΑΣ στο 10%, ενώ είναι τόσα αυτά που χρειάζονται μετά από μια χημειοθεραπεία.
Εκτός από το ρόλο του κράτους, η πρόεδρος σχολιάζει και αυτόν των φαρμακοποιών. «Φθάσαμε, πριν ένα χρόνο όταν υπήρχε το πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία και τα φαρμακεία, να πάμε στην Βουλγαρία και στην Κωνσταντινούπολη για να βρούμε φάρμακα. Βλέπαμε κάποιους να είναι επαγγελματίες με ανθρωπιά και άλλους να «κατεβάζουν τα ρολά» όταν μας έβλεπαν ενώ σε κάποιους τα έδιναν δωρεάν. Αν έπαυε η σύμβαση τι θα έκαναν οι φαρμακοποιοί; Είμαστε πελάτες τους χρόνια και έχουμε ανάγκη, δεν είχαν το δικαίωμα να μας το κάνουν αυτό».

Λειτουργία Συλλόγου
Περνώντας στα του Συλλόγου, η κα Γελαδάρη ξεκαθαρίζει ότι δεν μπορεί μόνο να απαιτεί από τα μέλη του. 800 είναι οι εγγεγραμμένοι, ενώ σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε πρόσφατα η Επιτροπή Πιερίας για την Υγεία ανέρχονται σε 3000 οι ασθενείς που είναι καταγεγραμμένοι από τις δομές Υγείας του νομού, με πάνω από 1200 στη νοσηλεία κατ’ οίκον. «Η διαφορά αυτή δείχνει ότι δεν σπάει εύκολα το ταμπού και πολλοί είναι αυτοί που κάνουν τον αγώνα μόνοι τους.
Από την άλλη, δεχόμαστε κατηγορίες ότι δεν βοηθούμε χρηματικά. Είναι κάτι που αναφέρεται ρητά στο καταστατικό μας όμως. Ανταποκρινόμαστε σε ανάγκες των μελών μας, όσο μπορούμε, αφού πρώτα γίνει αυτοψία μαζί με την Κοινωνική Ομάδα από την Πρόνοια.
Την πατήσαμε παλιότερα που φτιάχναμε πακέτα βοήθειας χωρίς να ελέγχουμε τους παραλήπτες. Δεν μπορεί να τους μαθαίνουμε στο έτοιμο, κάποιοι σπαταλούσαν την βοήθεια που τους δίναμε. Περάσαμε δύσκολα, όμως δεν γονατίσαμε. Όταν υπάρχει αγάπη γίνονται εύστοχα πράγματα απέναντι στην κοινωνία και τον θεό».
Θέλοντας να εξηγήσει, όσο είναι δυνατόν, την κατάσταση που διαμορφώνει η ύπαρξη του καρκίνου, η πρόεδρος τονίζει: «Είναι δύστροπος ο ασθενής, αρνητικός με όλους και με όλα γιατί βιώνει καθημερινά το φόβο του θανάτου. Έχουμε κρούσματα που δεν άντεξαν και έφθασαν στην αυτοκτονία. Δεν θα πω ότι έγινε λόγω κρίσης, είναι άλλα τα αίτια. Είναι βασανιστικά τα ερωτήματα: γιατί σε μένα, γιατί τώρα, τι θα απογίνει η οικογένειά μου. Όμως πολλοί που τους είχαν καταδικάσει οι γιατροί ζουν χρόνια, δεκαετίες και έφυγαν άνθρωποι πολύ πιο γεροί από αυτούς».Δίνοντας και μια ακόμα διάσταση στην προσφορά του Συλλόγου Καρκινοπαθών στα μέλη του, θεωρεί ότι υπάρχει υποστήριξη έμπρακτη, καθημερινή, οφέλη που δεν υπόκεινται σε μέτρα και σταθμά που έχουμε συνηθίσει. «Εδώ στο σύλλογο κάνουμε και εργασιοθεραπεία, ξεχνάμε το θυμό μας. Ο θεός δίνει το μυαλό για να βρεις
και τι μπορείς να κάνεις για να ωφεληθείς.Ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια και υπάρχουν οφέλη, καλύτερα από το να καθόμαστε να μοιρολογούμε».

Βασικό έργο του Συλλόγου, επίσης, είναι να φροντίζει όσο μπορεί για τα παιδιά των μελών που υποβάλλονται σε θεραπεία, δράση που υπόκειται σε έλεγχο. «Μας βοηθούν τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών «Ν. Μάρας» και μέσης εκπαίδευσης «Προοπτική». Αυτή είναι βοήθεια που μας την προσφέρουν, ούτε θέλουμε να ζητιανεύουμε ούτε έχουμε την άνεση να ψάχνουμε πολλές φορές».
Μεγάλο όμως είναι το ζήτημα της ψυχολογικής υποστήριξης. «Τι να απαντήσουμε στα παιδιά μας, τα παιδιά των μελών μας; Βρέθηκα σε αυτή τη θέση, γιατί δεν είχαν πει κάτι οι γονείς στο παιδί τους και ρώτησε εμένα: άμα φύγει η μητέρα μου τι θα κάνω εγώ; Του είπα μόνο ότι η μητέρα του θα περάσει έναν αγώνα και πρέπει να της κρατά το χέρι και του έδωσα ένα έντυπο που αναφέρει αν πρέπει να ξέρει το παιδί για τη νόσο.
Έχουμε ψυχολόγους που προσπαθούν να στηρίξουν, πρέπει όμως το παιδί να δει στα μάτια μας την ειλικρίνεια. Δεν πολεμάμε μόνο εμείς οι ασθενείς τον καρκίνο, είναι κάτι όπου εμπλέκεται όλη η οικογένεια».
Καρκινοπαθείς και Νοσοκομείο
Μιλώντας για το Γενικό Νοσοκομείο Κατερίνης, η κα Γελαδάρη αλλάζει ύφος, με τα όσα εξελίσσονται το τελευταίο διάστημα. «Πρέπει να μείνει το Κοινωνικό Φαρμακείο και στο Νοσοκομείο. Πως γίνεται να έχει κάποιος ραντεβού στο νοσοκομείο, να έρχεται από άλλη πόλη ή και άλλο νομό και να τους λες ότι δεν υπάρχει το φάρμακο του; Εκτός από τα φάρμακα, παράπονα υπάρχουν για την υποβάθμισή του. «Να γίνουμε μια γροθιά για να το ξαναστήσουμε. Νοσηλευτικό και Ιατρικό προσωπικό δίνουν όρκο, πρέπει να τον κρατούν και όχι να κάνουν αγγαρεία και να φτάνει το σύστημα εκεί που έφθασε. Είναι πικρές αλήθειες που τις ζούμε κάθε μέρα. Στέκεται το παλιό νοσοκομείο, γιατί να μην γίνει ένας ξενώνας για αυτούς τους ασθενείς εκεί; Αυτό να κάνουν οι εθελοντές και οι πολιτικοί, να μείνει ένα έργο στην Πιερία. Ρωτούν πως είναι η κατάσταση με
τον καρκίνο στο σπίτι; Μιλάμε για ανθρώπους που είναι φορολογούμενοι ακόμα και σήμερα και έχουν ανάγκη φροντίδας και ηρεμίας σε ένα διαμορφωμένο περιβάλλον. Για να έχουν αξιοπρέπεια στη ζωή τους και στο τέλος τους».
Στη διάρκεια της συζήτησης, η κα Γελαδάρη αναφέρθηκε με τα καλύτερα λόγια στην υπέυθυνη κα Τσιρογιάννη και τους εργαζόμενους του Ιατρείου Πόνου, της Νοσηλείας κατ’ οίκον και της Κοινωνικής Ομάδας της Πρόνοιας. Στο Ιατρείο Πόνου στο νοσοκομείο ο καρκινοπαθής μπορεί να λάβει όλη την πληροφόρηση που χρειάζεται, εκεί κρατείται ιστορικό, επικοινωνία, ενώ γίνονται και αγωγές που δεν μπορούν να γίνουν από τη νοσηλεία κατ’ οίκον, όπως τραχειοστομίες και καθετήρες.
Ωστόσο και κατ’ οίκον γίνονται πολλά για άτομα που είναι σε κατάκλιση, επιβαρυμένα άτομα που χρειάζονται γυμναστική, ακόμα και μπάνιο που δεν μπορούν να τους κάνουν οι δικοί τους άνθρωποι. Οι εργαζόμενοι εκεί δεν υπολογίζουν ωράρια. «Γίνεται θεάρεστο έργο, μας ζηλεύουν από άλλες περιοχές και τώρα το Νοσοκομείο πάει προς διάλυση; Αν γίνει αυτό στήνουν στον τοίχο πάνω από 3000 νοσούντες», λέει χαρακτηριστικά. «Δούλεψα στο εξωτερικό και έβλεπα πως λειτουργούν εκεί. Υπήρχε αλληλοσεβασμός από όλους, τα πτυχία μετρούσαν μόνο στην πληρωμή. Εδώ το μόνο που ακούω είναι «αλλότρια καθήκοντα». Ο ασθενής δικαιούται να πει στον εργαζόμενο στην Υγεία, «αν δεν σ’ αρέσει, φύγε».
Κρίση και Ρατσισμός
«Δεν μπορούμε να λέμε ότι για όλα φταίει η κρίση, αυτό μαθαίνουμε στα παιδιά μας; Έχω μνήμες πως ήμασταν χωρίς ασφάλεια και πως περάσαμε την ασθένεια του πατέρα μου. Γιατί τώρα δεν είναι καλύτερα; Οι ασθενείς περνούν μια δεύτερη κόλαση», σημειώνει για την αντιμετώπιση που θεωρεί ότι πρέπει να υπάρχει. Στη συνέχεια, ξεφεύγοντας για λίγο από τα θέματα του συλλόγου και των μελών του, η κα Γελαδάρη εκτός από το χώρο της Υγείας σχολιάζει τις συμπεριφορές που παρουσιάζονται στην κοινωνία μας. Ο φόβος και το μίσος για τον Άλλο την προβληματίζουν, υπογραμμίζει ωστόσο ότι δεν πρέπει να είναι έτσι. «Και εμείς ήμασταν μετανάστες δεν μας δέχονταν με ανοιχτές αγκάλες, αλλά αυτό που γίνεται σήμερα είναι κάτι άλλο, ένας απάνθρωπος πόλεμος. Πνίγονται μάνες με παιδιά, ψαρεύουν πτώματα κάθε φορά. Ας δείξουμε ανθρωπιά και να μην έχουμε ρατσιστική συμπεριφορά. Δεν ήρθαν να μας πάρουν το φαί. Μπορούμε όμως να ταΐσουμε και έναν ακόμα από το φαγητό μας. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έζησαν και οι γονείς μας τέτοιες και χειρότερες καταστάσεις. Τώρα δυστυχώς γαλουχούμαστε με αυτό το μίσος και το κάνουμε και στα παιδιά μας, την αυριανή κοινωνία. Με τι πνεύμα, τι σκέψη θα πάει μπροστά η Ελλάδα, αν τα γαλουχούμε με έχθρα απέναντι στον ξένο που έρχεται;»

ΠΗΓΗ:   http://e-pieria.gr
Δημοσιεύτηκε την Σάββατο, 16 Νοεμβρίου